Logopeda

W naszej szkole zajęcia logopedyczne prowadzą panie:

 Marta Litewka oraz Monika Wilk.

 

Często rodzice nie uświadamiają sobie tego, że ich dziecko ma wadę wymowy; są tak osłuchani z wymową dziecka, że nawet jeśli mowę ono zniekształca, to uważają ją za normalną. Inni natomiast wiedzą, że ich dziecko źle wymawia, ale cierpliwie czekają, aż „z tego wyrośnie”. Jednak początkowo nieznaczne trudności, jeśli nie są usunięte w porę, utrwalają się i z czasem stają się wadami wymowy, z którymi szybko sobie poradzi logopeda, ale długo może trwać etap utrwalania i automatyzacji nowych dla dziecka wzorców mowy.     

Niezwłocznie udaj się do logopedy gdy:

• dziecko podczas artykulacji wsuwa język między zęby lub ociera nim o wargę, bo na każdym etapie wiekowym jest to wada, która się nie wycofa samoistnie, a w przyszłości może spowodować seplenienie;
• niepokojące są zmiany anatomiczne w budowie narządów mowy;
• istnieją wątpliwości, czy dziecko dobrze łyszy;
• dziecko nawykowo mówi przez nos;
• dziecko po ukończeniu 4 roku życia zamienia głoski dźwięczne na bezdźwięczne:
• „d” na „t” (np. zamiast domek mówi tomek), „w” na „f” (zamiast woda mówi fota), „g” na „k” (zamiast głowa mówi kłowa), „b” na „p” (zamiast buda mówi puta);
• dziecko pod koniec 3 roku życia nie wymawia którejkolwiek z samogłosek ustnych: a, o, u, e, i, y;
• dziecko zniekształca głoski, np. wymawia „r” gardłowo. Ale trzeba wiedzieć, że zastępowanie głosek trudniejszych łatwiejszymi nie jest wadą, ale swoistą cechą rozwoju mowy. Jeżeli jednak podczas wymawiania głosek dziecko nie zastępuje jej inną znaną w języku polskim, ale używa „obcego” dla nas dźwięku, wówczas warto zanotować sobie słowa, w których to ma miejsce i skonsultować to z logopedą;
• dziecko wyraźnie jąka się (miewa częste blokady i uporczywie powtarza niektóre głoski lub ma utrudniony start mowy). Jednakże jeśli zauważymy u dziecka lekkie zacinanie, powtarzanie sylab nie wpadajmy w panikę - może to być typowa, fizjologiczna niepłynność mowy. Bierze się ona stąd, że w wieku przedszkolnym rozwój myślenia i zasób słownictwa biernego (co dziecko rozumie) rozwija się szybciej niż jego umiejętności wypowiadania swoich myśli, a to może powodować rozwojową niepłynność mowy. Jeśli jednak problem będzie się nasilał, potrzebna jest szybka konsultacja ze specjalistą.

Jeśli chcesz, by Twoje dziecko miało sprawny język, wargi i policzki i podniebienie miękkie, zachęcaj je do ćwiczeń podanych niżej. Ta gimnastyka buzi pomoże dziecku ładniej i wyraźniej mówić. Wykorzystuj czas spędzony w kuchni podczas przygotowania posiłków. Gdy ugotujesz np. makaron, zachęcaj dziecko do wciągania go ustami bez użycia sztućców. Wystarczy kilka minut dziennie. 

Oto kilka propozycji:

• Trzymanie zębami i wargami lekkich produktów na małej plastikowej łyżeczce.
• Picie jogurtu lub gęstego soku przez „zakręcone” słomki.
• Jedzenie „Słonych paluszków” bez przytrzymywania ich dłonią.
• Lizanie czubkiem języka dużych lizaków lub lodów.
• Trzymanie wargami i zębami nitki z zawiązanym na jej końcu małym cukierkiem.
• Przysysanie i przenoszenie za pomocą słomki różnych produktów spożywczych z jednej miseczki do drugiej, począwszy od najlżejszych, np. kuleczek czekoladowych. Słomka powinna być przytrzymywana środkiem ust i nie powinna być przygryzana. Przenoszone przedmioty powinny być większe niż średnica słomki, by dziecko się nimi nie zachłysnęło.
• Zlizywanie czubkiem języka rozsmarowanego na talerzu dżemu, miodu czy ketchupu.

1. Wykonuj z dzieckiem ćwiczenia oddechowe utrwalające prawidłowy sposób oddychania.

2. Wykonuj z dzieckiem ćwiczenia usprawniające pracę narządów artykulacyjnych oparte o zabawy fonacyjne i artykulacyjne

Przykłady:

Kotek pije mleczko (wysunięcie języka na brodę), oblizuje wąsy (ruch językiem wokół warg – najpierw do kącików ust, potem w kierunku nosa)

Kotek mruczy – mmmmm, ziewa (naśladowanie ziewania)

Wąż syczy – sssssss

Pszczoła bzyczy – bzz bzz

Liście szumią szszszsz…. (wargi ściągnięte w dzióbek)

Straż pożarna jedzie – eee ooo eee ooo (z przesadną artykulacją samogłosek – wargi rozciągają się, a następnie ściągają)

Samolot leci – uuuuu (dzióbek z warg) i ląduje iiiiiiiiii (szeroki uśmiech)

Parskanie jak konik, następnie kląskanie językiem

Cmokanie

Pociąg jedzie – fu fu fu (górne zęby dotykają dolnej wargi)

3. Naśladujcie odgłosy otoczenia:

Szum wiatru, odkurzacza, odgłosy wydawane przez zwierzęta (np. be be, mu mu, pi pi), warkot silnika samochodu, alarm przejeżdżającej straży pożarnej, zasłyszaną melodię (można ją odtworzyć śpiewając lalala) itp.

Wykorzystuj każdą okazję żeby prowokować dziecko do mówienia. Wyrażenia dźwiękonaśladowcze są bardzo ważnym etapem w rozwoju mowy. W trakcie ich wypowiadania dziecko utrwala sobie głoski oraz uczy się łączyć sylaby, np. be be, pa pa.

Jeśli dziecko ma trudności z wyrażeniami dźwiękonaśladowczymi – zacznij od tych, które zbudowane są z samogłosek (aaaa, iiiiii, uuuuu, ooooo). Można nimi nazwać emocje, odgłosy zwierzątek i otoczenia. Później przejdź do wyrażeń zawierających spółgłoski, które pojawiają się w mowie dziecka najwcześniej – p, b, m (pa, ba, ma). Z czasem można zacząć łączyć sylaby (pa pa, mama).

4. Kiedy dziecko nazywa jakiś przedmiot „po swojemu” lub komunikuje się niewerbalnie (przy pomocy gestu) – nazwij głośno przedmiot, czy czynność, o którą mu chodzi.

5. Ucz dziecko koncentrowania wzroku na rozmówcy.

Patrz na dziecko kiedy do niego mówisz oraz kiedy oczekujesz od niego odpowiedzi.

6. Funduj dziecku tzw. KĄPIEL SŁOWNĄ – mów do niego przy wykonywaniu każdej wspólnej czynności: spaceru, ubierania, jedzenia, oglądania obrazków, rysowania, zabawy.

Nazywaj przedmioty, czynności i emocje. Staraj się mówić powoli, modulować głosem                    i używać prostych słów. Twoja wypowiedź musi być dla dziecka zrozumiała.

7. Pokazuj dziecku różne przedmioty i nazywaj je.

Powinny to być przedmioty codziennego użytku, z którymi dziecko często ma kontakt, np. zabawki, jedzenie, ubrania.

8. Oglądajcie wspólnie obrazki.

Opowiadaj dziecku co się na nich znajduje, wskazuj na różne przedmioty, opisuj je, nazywaj. Prowokuj także dziecko do mówienia poprzez proste pytania: Gdzie jest miś? Kto to? Jaki ma kolor? Jest smutny, czy wesoły? Mały czy duży? Itp.

9. Zachęcaj dziecko do udziału w codziennych czynnościach. Opowiadaj o tym, co robicie.

Mama je jabłko. Jabłko jest czerwone i słodkie. Zobacz.

Teraz ubierzemy sweter. Sweter jest zielony i miękki. Ma guziki.

To jest dom. Dom jest duży. Ma okna.

Ważne żeby zdania nie były zbyt skomplikowane, a słownictwo bliskie dziecku.

10. Nazywaj emocje:

Podczas czytania, oglądania obrazków, czy sytuacji z życia codziennego warto nazywać emocje.

np. Mama jest wesoła. Śmieje się.

Dziewczynka jest smutna. Płacze.

 

 

11. Wzmacniaj osiągnięcia dziecka poprzez pochwałę oraz powtórzenie wypowiedzianego przez nie słowa.

 

12. Czytaj dziecku.

Warto poświęcić choćby 15-30 min dziennie na przeczytanie dziecku bajeczki. To nie tylko rozwija wyobraźnię, lecz także poszerza zasób słownictwa, uczy koncentracji uwagi i daje dziecku poczucie bliskości.

13. Dbaj o poprawność swoich wypowiedzi. Pamiętaj, że dziecko naśladuje właśnie Ciebie!

Nie posługuj się językiem dziecka. Nie spieszczaj nadmiernie form. Nie nazywaj przedmiotów, czynności lub osób w taki sam sposób jak dziecko.

14. Wykonujcie zabawy rytmiczno-ruchowe.

Przykłady:

Śpiewanie piosenki i jednoczesne pokazywanie:

Głowa – ramiona – kolana – pięty

Głowa – ramiona – kolana – pięty

Głowa – ramiona – kolana – pięty

Oczy – uszy – usta – nos.

15. Ucz dziecko piosenek, wierszyków i wyliczanek.

Piosenki, wierszyki i wyliczanki rymują się, a dzięki swej melodyjności są łatwe do przyswojenia. Zacznij od krótkich, nawet dwuwersowych form, by z czasem przechodzić do dłuższych.

16. Zachęcaj do rysowania.

Komentuj co robi, opowiadaj o tym co widzisz na obrazku. Zadawaj pytania.

Można także łączyć rymowanki z rysowaniem:

np.

To prostokąt i dwa koła

Z przodu kwadrat, z tyłu rura

Warczy, prycha i już wiecie

Że to AUTO ma być przecież!

 

17. W czasie zabawy wcielajcie się w różne role.

Zabawy tematyczne (np. w kucharza, czy sklep) nie tylko rozwijają wyobraźnię, lecz także uczą naprzemienności ról, zasad zachowania w określonych sytuacjach komunikacyjnych oraz poszerzają zasób słownictwa dziecka.

18. Kontroluj, czy dziecko rozumie Twoje polecenia.

Polecenia powinny być proste i dotyczyć czynności lub przedmiotów, które są dziecku bliskie.

Daj misia. (Kiedy o to prosimy nie wskazujemy palcem na misia)

Pokaż oko.

Przynieś buty.

Połóż piłkę na krześle.

19. Nie wyręczaj dziecka w mówieniu. Nie przerywaj mu.

Jeśli ma trudność z wypowiedzeniem wyrazu, pozwól mu spokojnie dokończyć, po czym powiedz ten wyraz jeszcze raz – poprawnie.

20. Nie śmiej się z jego wypowiedzi. Nie krzycz, jeśli jest niezrozumiała. Nie uciszaj.

To może wywołać zniechęcenie do mówienia.

21. Nie poprawiaj uporczywie każdego słowa i każdej niegramatycznej wypowiedzi dziecka.

22. Ważne, aby dziecko miało kontakt z innymi dziećmi i dorosłymi – to wzmocni w nim potrzebę komunikowania się.

23. Nie wymagaj od dziecka, aby wymawiało głoski, na które fizjologicznie nie jest jeszcze gotowe.

 

Komunikowanie się z innymi ludźmi jest jedną z najważniejszych potrzeb psychicznych każdego człowieka. Dzięki temu procesowi ma on możliwość poznawania samego siebie oraz otaczającej go rzeczywistości, co z kolei warunkuje jego właściwe funkcjonowanie w społeczeństwie. Mowa odgrywa szczególnie ważną rolę  w prawidłowym rozwoju dziecka. W celu wyrażania i przekazania drugiej osobie swoich odczuć, pragnień i myśli dziecko wykorzystuje swoją mimikę i gesty, a także wytwory plastyczne. Jednak, gdy mowa dziecka jest nieprawidłowa kłopoty z płynnością mowy bardzo często są dla dziecka ogromną przeszkodą  w prawidłowym funkcjonowaniu, zarówno w jego najbliższym środowisku, którym jest rodzina, jak i w grupie rówieśniczej w przedszkolu i w szkole. Problemy te wpływają niekorzystnie na proces porozumiewania się dziecka z bliższymi członkami rodziny, oraz rówieśnikami. Utrudniają mu właściwe wykonywanie zadań w sytuacjach wymagających mówienia, zgłaszania własnych potrzeb i kontaktowania się z otoczeniem. Niejednokrotnie są również powodem powstawania stresu  i lęku przed mówieniem. Kształtowanie kompetencji językowych dokonuje się przez kontakt dziecka z innymi osobami. Wielu dzieciom w okresie intensywnego rozwoju mowy zdarza się czasem mówić niepłynnie. Dzieje się tak, gdyż młody człowiek w stosunkowo niewielkim odstępie czasu uczy się wielu rzeczy. Okres dynamicznego rozwoju mowy pokrywa się z momentem, kiedy dziecko jest równocześnie zaaferowane poznawaniem otaczającego go świata, a także kształceniu szeregu innych ważnych umiejętności. Dziecko przez kontakt z środowiskiem wychowawczym buduje swój słownik, początkowo biernie-przysłuchując się otoczeniu, by w niedługim czasie podjąć samodzielne próby werbalizacji swych myśli. Ten ogrom wyzwań, przed którymi staje młody człowiek powoduje, że jego wypowiedzi nie zawsze są w pełni płynne.

W codziennym życiu nie zastanawiamy się jak ważną umiejętnością jest mowa. Nie zdajemy sobie sprawy z jej istnienia, jest dla nas zjawiskiem całkowicie oczywistym i naturalnym. Jednak ma ona ogromny wpływ na nas i nasze otoczenie.  Porozumiewamy się, aby zdobyć informacje, uczyć się, stworzyć i podtrzymać więzi międzyludzkie, a także wpływać na innych i budować swój wizerunek w ich świadomości.  Komunikacja jest nam niezbędna do życia.  Zaburzenia mowy  powodują trudności w nawiązywaniu kontaktów, osiąganiu celów, ograniczają możliwości wyrażania myśli i uczuć. Dlatego tak ważne jest wczesne rozpoznanie zaburzenia i rozpoczęcie terapii.

Logopeda nie jest tylko terapeutą pracującym z dzieckiem mówiącym, który jedynie koryguje występujące już nieprawidłowości. Zadaniem i umiejętnością logopedy jest również wczesne działanie interwencyjne, które polega na właściwej stymulacji języka, stworzeniu odpowiednich warunków do jego rozwoju, co przeciwdziała powstawaniu późniejszych wad wymowy.  

Warunkiem prawidłowego wymawiania głosek jest sprawne funkcjonowanie narządów artykulacyjnych : języka, warg, podniebienia miękkiego i żuchwy. Ich ruchy powinny być celowe i bardzo dokładne. Dlatego też narządy mowy trzeba ćwiczyć, aby wypracować maksymalna precyzję działania. Najlepiej trenować przed lustrem, tak aby jednocześnie widzieć wzorzec i własne próby jego naśladowania. Gimnastyka powinna być każdorazowym wstępem do ćwiczeń logopedycznych.

Opis i przykłady ćwiczeń logopedycznych

I.        Ćwiczenia oddechowe.

Oddychanie jest czynnością ważną dla poprawnego mówienia, a także dla poprawnego rozwoju naszego aparatu artykulacyjnego. Ćwiczenia oddechowe, które proponuję mają na celu:

- wyrobienie oddechu przeponowego

- poszerzenie pojemności płuc

- rozróżnianie fazy wdechu i wydechu

- wyrobienie umiejętności pełnego i szybkiego wdechu i wydłużenia fazy wydechowej
- mówienia na wydechu

-dostosowania długości wydechu do czasu trwania wypowiedzi
- zsynchronizowania pauz oddechowych z treścią wypowiedzi.

- pogłębienie oddechu,

- rozruszanie przepony,

- wydłużenie fazy wydechowej,

- zapobieganie niepożądanym zjawiskom – arytmia oddechowa, mówienie na wdechu oraz brak zgodności między rytmem oddychania a strukturą wypowiedzi.

Ćwiczenia oddechowe powinno się wykonywać systematycznie, raz lub dwa razy w ciągu dnia po około 5 minut, a więc przy rozmaitych formach aktywności.

W każdym ćwiczeniu ruchowym przestrzegamy zgodności faz ruchu z fazami oddechowymi:
- przy uniesieniu ramion w górę – wdech nosem

- przy opuszczeniu – wydech ustami

- przy wyproście tułowia – wdech nosem

- przy skłonie – wydech ustami.

Przykłady ćwiczeń:

1. Zdmuchujemy kawałki waty lub styropianu z gładkiej powierzchni. Wciągamy głęboko powietrze i dmuchamy na watę, piórko

2. Zdmuchujemy kawałki waty, piórka z szorstkiej powierzchni. Wciągamy powietrze głęboko, a następnie wolno dmuchamy.

3. Powoli i równomiernie nadmuchujemy balonik jednym wydechem.

4. Dmuchamy na zapaloną świeczkę w ten sposób, aby płomień nie gasł, a ruszał się.

5. Dmuchamy na pasek papieru. Zadanie polega na wychyleniu papieru w ten sposób, aby jak najdłużej utrzymał się pod takim samym kątem.

6. Zanurzamy rurkę w wodzie mydlanej, nabieramy powietrza i wydychamy przez rurkę.

7. Puszczanie baniek mydlanych. Ćwiczenie polega na tym, aby powietrze wydychać powoli, równomiernie, aby bańka mydlana nie pękła.

8. Huśtanie ulubionej zabawki. Na brzuchu leżącego płasko dziecka kładziemy książkę, a na niej ulubioną zabawkę dziecka. W czasie wdechu zabawka unosi się do góry, a w czasie wydechu opada. Wdech i wydech muszą być powolne i równomierne z chwilowym zatrzymaniem powietrza, aby zabawka nie spadła z huśtawki.

9. Ćwiczenia oddechu wspomagane ruchem rąk. Stajemy w lekkim rozkroku, kładziemy ręce na biodrach. W czasie wdechu łokcie odchylają się do tyłu, w czasie wydechu do przodu. Jednocześnie naciskamy palcami na brzuch czynimy to powoli.

10. Stajemy w wyprostowanej pozycji. Przy wdechu podnosimy ręce bokiem do góry, przy wydechu opuszczamy ręce w dół.

11. Stoimy wyprostowani, unosimy ręce wysoko jak to tylko możliwe i głęboko wdychamy powietrze. Następnie zginamy kolana pochylając się luźno do przodu i głośno wydmuchując powietrze z płuc.

12. Ćwiczenia oddechowe z jednoczesnym wypowiadaniem pojedynczych głosek. Dmuchamy na styropian lub kawałki papieru przesuwając jej jak najdalej. Czynimy to wypowiadając głoski f, ch, sz, s.

II. Ćwiczenia artykulacyjne

Ćwiczenia wypracowują zręcznie i celowo ruchy warg i języka oraz podniebienia, niezbędne przy wymowie każdej głoski. Dziecko musi mieć wyczucie danego ruchu  i położenia poszczególnych narządów mowy. Realizacja każdej głoski wymaga odmiennego ułożenia narządów artykulacyjnych i innej pracy mięśni. Prezentowane ćwiczenia dotyczą usprawniania warg, języka i podniebienia. Przy ćwiczeniach należy pamiętać o tym, że dziecko z opóźnionym rozwojem mowy może mieć trudności z poszczególnymi ćwiczeniami. Dobór ćwiczeń i ich kolejność powinny być konsultowane z logopedą. Każde ćwiczenie powtarzamy tak długo, dopóki nie zostanie prawidłowo wykonane. Aby osiągnąć sukces ćwiczymy około 5-7 minut dziennie, a jeżeli to możliwe nawet kilka razy dziennie. Długie ćwiczenia, ale nie systematyczne nie dają oczekiwanego sukcesu.

Przykłady ćwiczeń:

Ćwiczenia warg:

Wszystkie ćwiczenia z tej grupy wykonujemy przed lustrem.

1. Górną wargą zaciskamy dolną, dolną kładziemy na górną. Ćwiczenie wykonujemy na przemian.

2. Górnymi zębami zaciskamy wargę dolną i mocno wypychamy powietrze.

3. Wysuwamy wargi tak jak przy głosce „u” i rozchylamy jak przy głosce „e”. Ćwiczenie wykonujemy naprzemiennie.

4. Łączymy wargi płasko i rozciągamy tak jak przy głosce „i”.

5. Lekko wysuwamy wargi do przodu i kierujemy je w prawo i w lewo.

6. Ściągamy wargi do przodu i robimy ruch okrężny, najpierw w jedną stronę, później w drugą.

7. Górną wargą zasłaniamy górne zęby, dolną wargą zasłaniamy dolne zęby i otwieramy i zamykamy buzię.

8. Lekko wysuwamy wargi do przodu i przez zamknięte wargi wypychamy powietrze. Parskamy, następnie cmokamy.

9. Ściągamy wargi tak jak do głoski „u” i cmokamy, robimy całuski.

10. Ściągamy wargi do głoski „u”, wykonujemy całuski, ale tak, żeby było widać zęby.

11. Ściągamy wargi jak do głoski „u”, robimy ryjek i podciągamy górną wargę do nosa.

12. Ściągamy wargi jak do głoski „u” w ryjek i wciągamy policzki do wewnątrz buzi.

13. Podobnie ściągamy w ryjek, wciągamy policzki i do tego cmokamy.

Ćwiczenia języka

Ważne dla tej grupy ćwiczeń jest to, aby buzia była szeroko otwarta, wargi, zęby i szczęka nie biorą udziału w ćwiczeniach. Poprawność wykonanego ćwiczenia kontrolujemy w lustrze.

1. Otwieramy szeroko buzię i wysuwamy ostry język.

2. Język wąski i kierujemy czubek języka w kąciki warg, raz w jedną stronę, raz w drugą.

3. Buzia szeroko otwarta, unosimy szeroki język do górnych zębów. Z języka tworzymy miseczkę.

4. Unosimy czubek języka na górną wargę, raz język jest wąski, raz szeroki.

5. Czubek języka unosimy raz do górnych zębów, raz kładziemy przy dolnych zębach. Proszę zwrócić uwagę na to, że buzia musi być szeroko otwarta.

6. Czubek języka uniesiony do górnych zębów. Otwieramy i zamykamy buzię, język nie zmienia swojej pozycji.

7. Czubek języka dotyka dolnych zębów, otwieramy i zamykamy buzię, język w tej samej pozycji.

8. Czubek języka przesuwa się po wewnętrznej stronie zębów, pomyślmy sobie, że język to miotełka i wymiatamy wszystko, co jest niepotrzebne. Dolna szczęka nie porusza się, pracuje tylko język.

9. Język wymiata wszystko zza dolnych zębów.

l0.Czubkiem języka liczymy górne zęby. Ćwiczenie to powinno być wykonane

bardzo precyzyjnie, nie pomijamy żadnego zęba. Miejsca po zębach też liczymy.

11.Masujemy językiem podniebienie, buzia musi być szeroko otwarta.

12.Czubkiem języka wypychamy policzki, raz z jednej, raz z drugiej strony.

13.Wykonujemy okrężne ruchy języka po zewnętrznej stronie zębów przesuwając go  z jednej strony na drugą.

14. Wyciągamy czubek języka w kierunku nosa i brody.

15. Zwijamy język w rulon i dmuchamy.

16. Oblizujemy wargi językiem raz w jedną, raz w drugą stronę.

17. Przysysamy język do podniebienia i chwilę przytrzymujemy. .Przysysamy lekko czubek języka i mlaskamy, a teraz robimy podobnie tylko środek języka, czubek języka skierowany ku dołowi.

Ćwiczenia podniebienia

Tę grupę ćwiczeń również wykonujemy przed lustrem.

1. Ziewanie obserwujemy w lustrze jak unosi się i opada podniebienie miękkie.

2. Głęboko wdychamy powietrze nosem i wydychamy ustami, ważne jest, aby usta były cały czas szeroko otwarte.

3. Wdychamy powietrze ustami i wydychamy ustami. Skrzydełka nosa zaciskamy palcami.

4. Buzia otwarta, język na dole, naśladujemy gęganie gąski.

6. Buzia szeroko otwarta, język na dole – chuchamy.

7. Przez rurkę wciągamy głęboko powietrze, tak, aby wata lub styropian przyssał się do rurki, przytrzymujemy i przenosimy na druga stronę.

III. Ćwiczenia słuchu fonematycznego

Ćwiczenia słuchu fonematycznego kształtują zdolność precyzyjnego słyszenia                        i różnicowania dźwięków mowy. Dziecko musi umieć wyodrębniać z potoku mowy wyrazy, w wyrazach sylaby, w sylabach głoski, a także kolejność głosek w wyrazie. Musi także odróżniać głoski dźwięczne od bezdźwięcznych, miękkie od twardych itp.

Często wady wymowy nie wynikają z trudności artykulacyjnych, lecz z nieprecyzyjnego odbioru bodźców słuchowych.

Przykłady ćwiczeń:

1.  Ćwiczenia na rozpoznawanie różnych dźwięków.

2.  Różnicowanie dźwięków.

3. Ćwiczenia odnajdywania ukrytego źródła dźwięku, określanie kierunku, z którego dochodzi dźwięk.

6. Rozróżnianie natężenia dźwięku

7. Rozpoznawanie wysokości dźwięków.

9. Rozpoznawanie dźwięków docierające z dużej odległości np. szczekanie psa, świergot ptaków, odgłos przejeżdżającego samochodu czy bicie dzwonów.

10.Gramy, śpiewamy lub odtwarzamy znane dziecku melodie lub piosenki.
Dziecko powinno je rozpoznać.

11.Powtarzanie podanego rytmu.

Opracowała

Monika Wilk logopeda